Iets nieuws onder de reizende zon?

De vraag van vandaag.... Zal ik van mijn huidige trip weer een reisverslag maken?? Dat is wel een vraag die me de afgelopen dagen bezig gehouden heeft. Waarom!? Dat zal ik zo beantwoorden. Eerst even een kleine uitleg wat ik ga doen. Vanaf dinsdag 15 april ben ik 2 weken in China te vinden.... alhoewel 'vinden'. In een land met zo'n 1,3 miljard inwoners en qua oppervlak zo ongeveer de grootste van de wereld zal dit knap lastig gaan worden! Maar goed, ik ga dit land dus wel 'bereizen'. Beginnen in het pittoreske Beijing, vandaar door naar Xian, Guilin, Macau en Hongkong. Dit alles per trein en 1 binnenlandse vlucht.

Op zich toch weer een hele trip, waarom dan toch twijfelen om weer een reisblog bij te houden!? Ik beschouw dit toch een beetje als 'een tripje tussendoor, een extraatje'. Moet ik daar dan een reisblog voor bij gaan houden!?. Dit 'tripje' is natuurlijk wel een zeer luxe extraatje, eentje waar ik ook zeker van ga genieten.

En bij genieten hoort beleven, en bij beleven hoort toch ook een beetje opschrijven. Vandaar toch maar in de pen geklommen, waarom ook niet toch?

Ik maak deze trip niet alleen dit keer. Maatje Michel is mee. Waar ik 2 weken weg ga, plakt hij er nog een weekje extra aan vast. Buiten het feit dat ik naar onbekend gebied vertrek (dit deel van China heb ik nog niet eerder bezocht) is op deze manier reizen samen met hem voor mij ook nieuw. Michel is natuurlijk geen onbekende. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij middelmatig kan klaverjassen, beroerd is in skiën en slechts sporadisch een biertje drinkt, maar gezellig is hij wel dus helemaal prima om deze trip samen te ervaren.

Op het moment van schrijven van dit stuk zit ik inmiddels in het vliegtuig vanaf Amsterdam richting Beijing. Vanochtend vroeg vertrokken vanuit Antwerpen. Vandaar met de bus richting Schiphol en vervolgens 5 uur wachten op de luchthaven alvorens vertrek naar Beijing.
Voor degene die nog niet bekend zijn met 'de Antwerpen optie' van de KLM probeer ik het nog even kort uit te leggen. Voor een transatlantische vlucht is het goedkopen om als vertrekpunt Antwerpen te selecteren. In ons geval scheelde het zo'n € 185,- pp. Nadeel is dus wel dat je in Antwerpen moet starten. Het hoe en waarom weet ik ook niet exact. Het schijnt iets te maken te hebben met start- en landingsrechten en kosten. Nou presenteerd de KLM zich toch graag als duurzaam bedrijf. Bij het boeken kan je je CO2 uitstoot compenseren door een toeslag te betalen, maar deze toch onzinnige optie kan niet op een andere manier ingevuld worden? Waanzinnig blijft het wel! Maar ja, als het zoveel geld scheelt....
Gezien het vroege tijdstip zijn we maandag al vertrokken richting Antwerpen en een hotelletje geboekt vlakbij het vertrekpunt. Voordeel is dat wel dat er nog een paar lekkere belgische biertjes genuttigd konden worden.

Het moment van vertrek blijft voor mij altijd lastig. Stress om van alles af te krijgen, het verkrijgen van het visum was weer 'een heel gedoe' (of hadden we gewoon de aanvraagprocedure eerder moeten starten ;), afscheid nemen van famillie en vrienden. Dit blijft voor mij altijd wel een erg lastig moment. Maar als ik eenmaal weer onderweg ben en de wetenschap heb dat de wereld aan avontuur voor me heb, ja dan wordt ik wel weer erg gelukkig!!

En hoe zal China zijn? De Westerse wereld vindt het toch een erg interessant land. Ook als Nederland doen we hier lekker aan mee. We hebben onlangs met de nucliare top toch ook voor dit land de rode loper uitgelegd. De economische groei in dit land zal er ongetwijfeld wat mee te maken hebben. Maar het is ook een land waar je toch nog steeds niet teveel tegen de huidige politiek moet aanschoppen, een land wat nou ook niet echt afstand neemt van de gebeurtenissen op de Krim en in Syrie, waar journalistiek aardig is ingeperkt, en de 3e wereldlanden redelijk 'leegrooft' worden om in zijn behoefte voor grondstoffen te voorzien. Maar ook een land vol cultuur, historie en moderne steden. Tegenstrijdigheden genoeg om te proberen hier de komende 2 weken eens iets van mee te gaan krijgen en te gaan ontdekken.

In middels zijn we al bijna 3 dagen in het land van de rijzende zon, in Beijing om precies te zijn. Na een soepele vlucht ruim op tijd geland. Ook de transfer van luchthaven naar de locatie van overnachting ging erg soepel. Wat dat betreft het metro netwek verschilt deze stad niet erg van de steden zoals bv Tokio of Seoul waar ik een paar maanden geleden nog was. Dit gaf bijna iets 'vertrouwts' .

De eerste dag hebben we nog gebruikt om wat tempels in de buurt van ons hostel te bezoeken. Al snel deed de jetlag zijn werk. Dus halverwege de middag vielen de luiktjes vanzelf dicht. Om er voor te zorgen dat we zo snel als mogelijk in het juiste ritme geraken hadden we wel een wekker gezet. Bedoeling was om 3 uurtjes later fris en fruitig weer wakker te worden. Toch wonderbaarlijk wat het fenomeen tijdsverschil met je doet, want al hadden ze een emmer met koud water over me heen gegooid, wakker was ik niet te krijgen.

Na toch wat geworstel, is het uiteindelijk gelukt wakker te worden. 's Avonds nog even de straat op om een hapje te eten. Gelukkig zitten er bij ons hostel zat straattentjes waar zat is te krijgen. Inclusief de nog levende krekels, spinnen en andere culinaire hoogstandjes waarvan ik de herkomst niet echt kon achterhalen. Uiteindelijk zijn we bij een lokaal tentje uitgekomen waar we van een plaatje konden kiezen. Altijd veilig. Een beetje noedels,een beetje groeten en wat vlees, dat leek geen kwaad te kunnen. Vanaf het plaatje kan je alleen niet smaak achterhalen. Toen de enthousiaste verkoopster zei 'mister, you want a little bit spicy' hadden we op onze hoede moeten zijn. Laten we het er op houden dat dit gerecht definitief de laatste jetlag sporen uit ons lichaam brandde.

Voor de volgende dag hadden we besloten fietsen te huren en een gehele dag diverse zaken 'op de pedalen'  te bezoeken. Fietsen in Beijing.... je moet wel van een uitdaging houden. Het krioelt hier aardig door elkaar, auto's remmen pas op het laatste moment (als men al weet wat een rem is) en het meest irritant zijn wel de vele electische scooters e.d. Die krengen gaan behoorlijk snel en je hoort ze niet aankomen. Maar als je je brutaal opsteld en meegaat in de lokale 'gebruiken', is fietsen hier verrassend eenvoudig en een fantastisch manier om jezelf te verplaatsen.
Waar ik voor aanvang van de trip erg nieuwsgierig naar was, was naar de overblijfselen van de olypische spelen. Enkele weken voor vertrek stond er namelijk een fotoreportage in de krant van diverse locaties waar in het verleden olypische spelen hadden plaats gevonden. Dit naar aanleiding van de verwachting dat Sotchi, nadat meneertje Poetin zijn feestje had kunnen vieren, zou vervallen en veranderen in een desolaat gebied. De voorbeelden zocht de krant hiervoor bij eerder gehouden olympische spelen, zo ook Beijing. Het beroemde Volgelnest moest nu een vervallen object zijn. Ik kon me dat nauwelijks voorstellen gezien de inzet die is gepleegd om dat ding neer te zetten. Wie herinnert zich niet dat spectaculaire beeld van bijvoorbeeld opening en sluitingsceremonie, of de winnende sprint van Usain Bold op de 100 meter. Zo'n stadion moest toch nog alle grandeur hebben die bij het beeld van toen past?
Helaas bleek de realiteit anders. Het stadion is het bezoeken waard en met de juiste pas is nagenoeg het gehele stadion te bezoeken, inclusief een wandeling op het dak. Wat opvalt is inderdaad de vervallen staat. Een roestende constructie wat slechts sporadisch en op een zeer amateuristische manier is opgeknapt, verlichting wat nog maar half werkzaam is, een dor veld en echt overal stof. Eeuwig zonde, maar wel het bewijs dat de Olympische spelen vooral een speeltje zijn voor wereldleiders om hun land voor een bepaalde periode op de kaart te zetten. De gevolgen (en kosten) voor de langere termijn zijn dan minder van belang. Ik vrees, als ik over een jaar of 6 naar Sotchi ga, ik een zelfde beeld ga zien.

Tot zo ver even een kleine bloemlezing van mijn eerste ervaringen in Beijing.

Groet en tot de volgende keer.

Jeroen