Kijken naar mannen met borsten

Het doet me goed om te constateren dat de revolutie van de powertukker al groteske vormen begint aan te nemen. De berichtgeving naar aanleiding van mijn vorige blog zijn ook mij natuurlijk niet ontgaan. Duizenden aanmeldingen op facebookpagina facebook.com/powertothetuk en ook de gewone media nemen het nu over. Het Malieveld dreigt te klein te worden en overwogen moet worden of er niet meerdere manifestaties over het land gehouden moeten worden. Het gaat zelfs nog verder. De directie van het Rijksmuseum opdracht gegeven om alle personen van het schuttersgilde op de gehele Nachtwacht over te schilderen met daarbij elke persoon op het oorspronkelijke schilderij met de luikjes toe. Dit geldt  ook voor het van Gogh museum met het zelfportret van de gelijknamige schilder.

Jammergenoeg zullen alle benoemde acties (helaas) geen doorgang vinden. Niet door gebrek aan animo vrees ik maar gewoon omdat het bij ons in Nederland gewoon niet echt 'done' is om even je ogen dicht te doen. Dit in tegenstelling tot wat ik hier ervaar. En ik heb sinds mijn laatste blog toch weer een paar intressante variaties van de powertuk voorbij zien komen.

Inmiddels ben ik al weer een paar dagen in Tokyo. Het eind van deze trip begint helaas echt in zicht te komen. Hoewel ik weer blij zal zijn om mijn famillie en vrienden over een aantal dagen weer te zien en spreken, zou ik hier aan de andere kant toch nog best een tijdje willen blijven. Japan intrigeert in hoge mate. Dan zou ik alleen wel wat tijd willen steken in het spreken van de taal want dat is toch wel een gemis. De Jap is van zichzelf best gesloten merk ik, en als je dan ook de taal al niet spreekt wordt het echt lastig.

Via Osaka, waar ik ten tijde van mijn laatste blog zat, ben naar Kyoto gereisd en heb ik daar een paar dagen doorgebracht. Vandaar ben ik dus uiteindelijk doorgegaan. Kyoto is trouwens de plaats waar een paar dagen geleden een grote typhoon vanuit zee aan land is gekomen. Het heeft ook op de sites van nu.nl en ad.nl gestaan. Nogmaals hartelijk dank voor al jullie warme berichtjes 'of het wel goed met me ging' en 'of ik veilig was'. Hier sprak echt betrokkenheid uit. (ik heb zegge en schrijven van één persoon wat gehoord ;)). 
Op het moment van de typhoon zat ik overigens nog in Osaka. Hier waaide het inderdaad hard maar vooral veel, heel veel regen. Toch heb ik me op dit dag erg vermaakt. Gezien het slechte weer had ik de gehele ochtend een beetje quasi lui (en ja, ook een beetje powertukkend) doorgebracht. Door de eigenaresse van het hostel werd ik er op gewezen dat er in een buitenwijk van Osaka op dat moment een festival zou zijn. Het 'Kishiwada Danjiri Matsuri festival. Dit is een 300 jaar oud festival wat een het best gezien kan worden als een cross-over tussen het stierenrennen in Pamplona en ons bloemencorso (ik geef nu waarschijnlijk een te simpele beschrijving van een eeuwenoude traditite). Voor wie een goede indruk van het gebeuren wil krijgen moet de naam van het festival eigenlijk even op Youtube intypen. Hier staat een heel mooi info filmpje. In ieder geval worden er grote versierde houten karren met daarop een handvol muziekanten door de straten van Osaka getrokken. Dit onder begeleiding van ritmisch getommel en het uitspreken van vele kreten.
Ondanks het k&@ weer (nogmaals, het water kwam met bakken uit de hemel) ben ik hier dus naar toe gegaan. Slechts gewapend met een paraplu. Onderweg hier naar toe kwam ik aan de babbel met een Australische gozer Chook die woont en werk in Japan. Hij bleek twee weken vrij te zijn en was op stap met zijn moeder. Ik ben in mijn leven best wel wat mensen tegen gekomen die 'zo gek zijn als een deur', maar deze gozer samen met zijn moeder spande wel de kroon. 
Na wat heen en weer gebabbel besloten we de middag gezamenlijk op te trekken. Zo als dat bij ons in Nederland ook gaat op een (muziek)festival loop je wat rond, drinkt een biertje (of twee) en praat wat met de mensen om je heen. Zo ook dit het geval. Die aussie bleek gelukkig goed Japans te spreken en maakte met veel lokalen een praatje. Ook werden er veel filmpjes geschoten. Na een tijdje, de binnenkant en buitenkant van mijn welgevormde lichaam waren inmiddels zo ongeveer even vochtig geworden, kwam er wat baldadigheid in het spel. 'Johan' (zo noemen buitenlanders mij vaak omdat Jeroen toch we wat lastig is uit te spreken) 'we're gonna join'! 'Join what Chook'?. 'Well, the pulling of the cars'.... 'Are you serious'....?. Blijkbaar want voor ik het weet stond ik, met draaidende video camera tussen een stuk of 100 kleine Japannertjes mee te lopen met een 300 honderd jaar oude traditie. Even had ik het idee dat we er elk moment uitgegooid zouden worden, maar niets van dit alles. Glimlachende en giechelende gezichten keken ons aan. Dit hadden ze geloof ik nog nooit mee gemaakt, maar prachtig vonden ze het wel!!  

De volgende dag dus naar Kyoto. Omdat vanwege de typhoon de typische Japanse hogesnelheidstreinen niet reden, werd het een tripje met de lokale boemeltrein. Waar de afstand normaal zittend in een minuutje of 30 overbrugt kan worden, werd het nu een kwestie van 2,5 uur bijeengepakt en staand met een gangetje van 40 km/u per uur 'doorzetten'.

Ik heb Kyoto ervaren als een zeer levendige stad. Er is een hoop te zien en een hoop te doen. Toch is het allemaal heel compact en bijna allemaal wel lopend te bereiken.

Afgelopen maandag bleek een nationale vakantiedag te zijn voor de Japanner. Omdat ik voor mijn hele reis geen enkele overnachting (m.u.v. de allereerste) geregeld had, bleek ik nu even knel komen te zitten. Dit lange weekend werd namelijk door de Japanner zelf ook gebruikt om er op uit te trekken. Het gevolg: geen slaapplek meer te krijgen voor de zaterdagnacht. Tenzij ik bereid was om hier € 800,- voor uit te trekken. Aangezien mijn salaris en de Balkenendenorm nogal ver uit elkaar liggen was ik toch niet bereid dit bedrag voor een overnachting neer te leggen. Na enig zoek- en speurwerk bleek er voor het weekend een bed beschikbaar in een zogenaamd capsulehotel in Tokyo. Uiteindelijk daar dus naar toe gereisd. Voor degene die niet weten wat een capsule hotel inhoud even een korte uitleg: Men neme een lange wand. Haaks op deze wand maakt men capsules op dezelfde manier als dat er lijken bewaard worden in een goede Amerikaanse politieserie. In deze capusules maak je een bed. Voor de rest een minimaal aan voorzieningen en verder geen airco en je noemt het een hotel. Wellicht heb ik het gewoon slecht getroffen en was er ook een reden waarom dit onderkomen op dit moment nog wel vrij was, maar ik heb het wel als een verschrikking ervaren.
Om mijzelf de 2e nacht van mijn verblijf daar een beetje te verlichten besloot ik dat het tijd was voor een biertje. Als mijn natuurlijke talenten mij niet in slaap kunnen krijgen (het was echt heel heet) dan zal drank vast zijn werk wel kunnen doen. Na middernacht 'liep' ik weer naar mijn hotel. Ik was er bijna, draaide de hoek om en wat zag ik daar?? Stond er nou iemand te golven midden op straat!!?? Ik moest echt even 3 keer in mijn ogen wrijven en mezelf er van vergewissen dat het niet aan de drank lag, maar er stond midden op straat inderdaad iemand op het punt af te slaan en die golfbal een ram te verkopen. Probleem was alleen dat er 10 meter voor hem, precies in de lijn van de bal, iemand anders probeerde over te steken. Hij keek op dat moment net de andere kant op en de golfer had alleen oog voor de bal. Ik kraamde geloof ik nog net iets uit van 'LOOK OUT', de overstekende persoon keek om, kroop ineen tot de golfer de bal afsloeg....!! Op dat moment werd duidelijk dat het alleen om een speelgoedbal ging die, ondanks het harde geluid bij afslag, slechts 5 meter ver kwam. Waarom deze golfer midden op de dag, midden op straat, midden in één van de drukste steden van de wereld bezig was zijn 'swing' te oefenen weet helemaal niemand, maar vermakelijk was het zeker.

Gedurende mijn trip ben ik er achter gekomen dat de beroemde en traditioneel Japanse sport Sumo-worstelen in de stad zou zijn op het moment dat ik in Tokio zou zijn. Dit wordt namelijk maar een beperkt aantal weken per jaar gehouden en kaarten zijn lastig te verkrijgen. Gelukkig had ik nog wat contacten in Tokio. Vorig jaar namelijk, tijdens de trip die ik met vrienden heb gemaakt in Zuid Amerika, zijn wij een Japanse dame tegen het lijf gelopen. Uiteraard ben ik hier contact mee blijven houden. Ik zou haar in Tokio gaan ontmoeten. Gaandeweg mijn trip had ik haar gemaild met de vraag of het voor mij ook mogelijk zou zijn om naar het Sumo-worstelen te gaan. Gelukkig had zij daar, samen met een vriendin, ook wel zin in. 
Om samen met twee Japanse dames, in Tokyo, naar het Sumo-worstelen te gaan was heel erg tofl. Ik snap vrij weinig van de spelregels, maar basisregel is de dat je elkaar uit de ring of of de grond probeert te krijgen. Wie dat als eerste doet heeft gewonnen. Er worden meerdere gevechten per dag gehouden in verschillende klassen. Uiteraard wordt de topklasse voor het laatst bewaard. Dit alles omlijst me veel folklore en traditie.
Hoofdrolspelers zijn natuurlijk de bekende sumo worstelaars. Stuk voor stuk gasten die zeker niet weten wie Sonja Bakker is en hun training waarschijnlijk bestaat uit het de hele dag bezig zijn met het kweken van massa. Het gevolg: mannen met borsten waar Pamela Anderson nog jaloers op zou zijn en een speklaag die, zodra het gevecht start, met een geheel eigen ritme over hun lijf beweegd. In sommige gevallen verdwenen de knuisten van een tegenstander gewoon in het lichaam van de opponent. 
Als ik deze sport thuis op tv kijk zap ik meestal na een paar rondjes weg. Nu in zo'n grote zaal, tussen allemaal enthousiaste Japanners raakte ook ik in de ban van het spelletje. Voor ik het wist zat ik al schreeuwend en 'hi five-end' met de buurvrouw op de tribune mee te leven. Na het verlies van één van de favorieten heb ik nog getwijfeld of dit het moment was om ook maar eens met iets richting het strijdtoneel te gooien en hiermee de eerste 'Sumo-hooligan' uit de geschiedenis te worden. Als gauw besefte ik dat dit een vrij onnozel idee zou zijn.

Zo zittend tussen de Japanners gaf me dit wel een kans om te proberen wat meer te weten te komen over het volk. Het valt me bijvoorbeeld op dat op welk tijdstip van de dag je ook hier met de trien of metro gaat, het gros van de mensen zien er uit alsof ze net uit hun werk komen. Dit verbaast mij tot nu toe in hoge mate. Eén van de twee dames kon dit ook bevestigen. Zij werk als civiel technisch ingenieur en het is voor haar geen uitzondering om vijf dagen in de week 15 uur per dag te werken. Toen ze dit zei heb ik dit dus even 3x nagevraagd. 'Werk jij 75 uur per week'!!?? 'Ehhh, nee. Er gaat nog twee uur pauze per dag vanaf en ik werk allen zoveel als een project af moet. Aangezien er veel projecten zijn kom ik wel veel weken per jaar aan dat aantal. Deze uren zijn wel wat erg veel maar over het algemeen maken Japanners wel veel uren en wordt dit al vrij normaal beschouwd'. Toen ik dit hoorde viel ik niet alleen van me stoel, ik moest ook denken aan de woorden van een gozer die ik tijdens één van mijn trips in Istanbul was tegen gekomen: 'You in the west are living like robots. You're working most of the time'. Nou, hij was zeker nog nooit in Japan geweest!!
Nu weet ik inmiddels dat mijn leidinggevende ook af en toe een blik op dit blog werpt. Nou maar hopen dat hij niet in mogelijkheden gaat denken. Anders staat me nog wat te wachten na mijn vakantie!!

Inmiddels is het einde van deze trip wel zo'n beetje in zicht. Morgen zal de laatste dag in Tokyo zijn. Zaterdagochtend vroeg (1.30 uur plaatselijke tijd, dat is 19.30 vrijdagavond bij jullie) vlieg ik weer terug naar Nederland. Daar zal ik rond de klok van 14.30 uur landen. Tijd voor terugkijken is er nog niet. De laatste dag nog even genieten en de laatste inkopen doen.

Rest me niets anders dan jullie de niet zo warme groeten te doen (de temparatuur is hier inmiddels ook aan het dalen).

Groeten Jeroen