Tradities: hoe ga je er mee om?

Beste famillie en vrienden,

Hierbij het 1e deel van mijn blogje wat ik tijdens deze trip ga bijhouden. Ik heb best even getwijfeld of dit  weer zou gaan doen. Het moet natuurlijk wel interessant blijven en wie zit er bovendien op het 'gezwets'  van mij te wachten. Maar eigenlijk vind ik het best leuk om te toen, en zolang het dat blijft....

Voor degene die nog niet op de hoogte zijn van de trip waar ik mee bezig ben. Ik ben 25 augustus vertrokken naar Seoul en vertrek 28 september vanuit Tokyo weer naar Nederland. De topografen onder ons weten waarschijnlijk dat de ene stad in Zuid Korea ligt en de andere in Tokyo. Deze trip maak ik dit keer alleen.
Tussen deze twee plaatsen in heb ik niet een heel vastomlijnd schema opgebouwd. Er zal dus een beetje 'gepioneerd' moeten worden. Deze laatste twee feiten (alleen en pionieren) maken dat ik het aan het begin best spannend vond om te gaan. En dan meer spannend vanuit een bepaalde nieuwsgierigheid. Wat zal deze trip me allemaal gaan brengen??

Ik was er, bijna traditioneel zou ik haast zeggen, ook wel weer aan toe om op stap te gaan. Dit soort vakanties (rondtrekken, ontdekken, beleven, ervaren) werken voor mij erg goed om de batterij op te laden heb ik in het verleden ervaren. Afgelopen jaar was ook weer erg druk (nog zo'n traditie die ik er niet uit krijg ;)) en bij tijd en wijle best bewogen.

Ondanks de drukte is het me dit keer wel gelukt redelijk 'opgeruimd' op pad te gaan. Dingen die voor deze trip wel geregeld moesten worden had ik ruim van te voren klaar (degene die me kennen weten dat ik hiermee breek met een traditie) en ook op mijn werk was alles klaar wat klaar moest zijn. De collegas die mijn werk overnemen en dit toevallig lezen vervloeken me nu waarschijnlijk.

Waarom ik deze twee landen heb gekozen om dit keer naar toe te gaan is helder. Ze stonden gewoon nog op 'de lijst' (en deze lijst is nog lang) en ben al in best wel wat landen geweest waar ik het gevoel kreeg terug in de tijd te gaan. Bij Zuid Korea en Japan had vooraf het idee gekregen dat deze wel wat voorsprong op ons zouden kunnen hebben. Dat leek me vanuit dat oogpunt ook wel erg interessant. Tel daarbij op dat ik ook wel eens wilde ervaren hoe het is om niet altijd een scherp oog op je spullen te hoeven houden (het is hier super veilig) en niet overal over te hoeven onderhandelen en dan kom je al snel in deze hoek uit.

Op zaterdag 25 augustus ben ik dus vertrokken richting Seoul. Met een tussenstop in Dubai zou ik bij elkaar zo'n uurtje of 20 bezig zijn. Grappig was trouwens wel het grote aantal spotters wat bij Schiphol bij het opstijgen stond te kijken. Waarschijnlijk omdat we met een Airbus A380 vlogen, wat toch best een heel gevaarte is. 
Bij aankomst in Seoul bleek het een hele toer te zijn om door de douane te komen. Er moesten allerlei formulieren ingevuld worden die, zoals later zou blijken, gewoon zonder in te zien een laatjes of doosjes zouden verdwijnen. Deze formulieren had ik tijdens mijn vlucht moeten krijgen maar omdat ik bezig was met de uitvoer van een andere traditie van mij (deze laat ik aan de intimi over om in te vullen) heb het uitdelen hiervan waarschijnlijk gemist. Wat volgde wat ontdekkingsreis over de luchthaven van de ene balie naar de ander om maar dat ene juiste papiertje te halen. Oost Europeese visioenen kwamen al weer in me op....

Nadat ik uiteindelijk mijn spullen van de band getrokken had, kon ik eindelijk naar mijn hostelletje toe. Met het OV-systeem hier bleek dit geen enkel probleem.
Uiteraard had ik het weer lastig om de jetleg te verwerken. Weer zo'n traditie waar mijn lichaam slecht mee om gaat. De halve nacht natuurlijk wakker gelegen en zodra het licht werd in slaap vallen en pas om 14.00 uur wakker worden. De eigenaar van het hostel gaf aan dat hij al een paar keer was komen kijken of eea wel goed ging ('no worries man, sleeping like a pro is a gift'). 

De eerste dag was dus redelijk naar de knoppen en om uitgebreid dingen te bekijken eigenlijk te laat. Gelukkig was de wijk Hongdae waar ik sleep erg levendig en bleek er zat te doen. De rest van de middag dus nog prettig kunnen invullen met het bezoek aan het ' Trickeye Museum'. Erg grappig museum waar op de wanden allemaal plaatjes of situaties geschilderd waren waar, als het ware, iets aan ontbrak. Zodra je van deze afbeeling een foto ging maken ontstond er een 3D situatie en kon je door middel van ervoor te gaan staan het ontbrekende deel invullen. Hilarische situaties leverde dit op.

De volgende 2 dagen zijn maximaal benut met het bekijken van een aantal musea en historische plekken. Korea heeft een rijk verleden waar het gaat om koningen, veroveringen en de daarbij behorende oorlogen. Dit draagt wel bij aan de geschiedenis van dit land. Prachtige paleizen met dito tuinen en indrukwekkende musea.

Wat wel opvalt dat iedereen, zonder uitzondering, met een smartphone in zijn of haar handen loopt. Niet in de broekzak of in de handtas, maar gewoon in de hand. Op elk moment van de dag met dat stomme ding voor hun snuffert/die plaat voor hun kop. De ene telefoon nog groter dan de ander. In metro, op straat, in de winkel, in de kroeg echt ongelooflijk. Sommige zelfs met een aparte antenne er aan om een filmpje te kunnen kijken. En wat ze er allemaal mee doen!? Zo wat ik heb kunnen zien vooral veel spelletjes, filmpje kijken, even switchen naar de laatste mode in de online store en met weer verder met een spelletje. Dit vreet natuurlijk batterijen, maar een 2e opgeladen en wel standaard op zak hebben is geen enkel problee. Toen ik over dit alles mijn verbazing over uitsprak tegen een Koreaan gaf hij ook aan dat dit een groot probleem is. Ook in het verkeer enzo. En de Koreaanse kinderen worden ook steeds jonger ' besmet' met zo'n ding. Het lijkt wel of Angry Birds hier een groter probleem is dan hun relatie met hun vrienden uit het noorden!!
Voordeel is wel weer dat de kans levensgroot is dat je hier, letterlijk, tegen een knappe vrouw aan loopt. Want uitkijken op straat is er natuurlijk niet bij.

De laatste volle dag in Seoul was ingepland voor een bezoek aan de DMZ, de Demilitarized Zone. De grens met Noord Korea. Een trip die alleen gemaakt kon worden met een georganiseerde tour en voor een deel onder begeleiding zou worden uitgevoerd door Amerikaanse UN-militairen. Zo'n tour is super interessant waarbij ik me constant afgevraagd heb in welk spektakel ik beland was. Was het nou spannend omdat het noorden en zuiden 'elkaar niet zo lief vinden'? Was ik nou op de set van een slechte B-film gezien het feit dat noord en zuid de hele dag druk zijn om alleen maar naar elkaar te kijken? Of was het het feit dat iets zo serieus als oorlog (officieel is er alleen sprake van een wapenstilstand en zijn beide landen nog in oorlog) nu uitgebuit wordt als een toeristische trekpleister? Verbazingwekkend (en weerzingwekkend) blijft het wel. Zolang alle partijen (Noord, Zuid, UN) niet bereid zijn de plaat voor hun kop weg te halen lijkt het wel een trieste traditie die nog lang in ere gehouden gaat worden.

Tot zo ver mijn excapades uit voornamelijk Seoul en omgeving. Inmiddels ben ik al verder getrokken naar Busan, in het zuiden van Zuid Korea. Maar daarover later meer.

Een warme (het is hier nog zo'n 30 graden) groet uit Busan.