‘Feest der herkenning’

In Cusco konden we gelukkig al snel een goed hotel vinden aan de rand van Plaza des Armas, het centrale plein. Cusco ligt in het zuiden van Peru en was vroeger het centrum van het Incarijk. Vanuit de ruines is later een koloniale stad opgetrokken en inmiddels heeft het een (en dit is geheel mijn interpretatie) ‘Parijs-achtige’ sfeer. Verzorgde pleintjes, smalle straatjes en steegjes en overal kasseibestrating. Vanuit deze plaats zou onze Incatrail gaan starten.
Omdat vandaag de dag de originele Incatour maar een gelimiteerde deelname kent van 500 personen, zit deze al maanden van te voren volgeboekt. Ons was het dan ook niet gelukt om de Incatrail op tijd te boeken. Gelukkig zijn een aantal prima alternatieven welke allemaal leiden naar Machu Picchu, de heilige stad van de Inca’s welke nooit door de Spanjaarden is ontdekt ten tijde van hun rooftochten door Peru. Onze trail zou uiteindelijk 5 dagen duren waarvan de laatste dag in het teken zou staan van ons bezoek aan Machu Picchu.

Na een goede nachtrust hebben ons de volgende dag keurig om 11.00 uur bij ons reisbureau gemeld voor de briefing en kennismaking met onze gids. We zouden de komende 4 dagen gebruiken met het lopen van 55 km (voor mij natuurlijk een peulenschil omdat ik vorige jaar ‘op mijn dooie akkertje’ de Nijmeegse vierdaagse volbracht heb) over bergpassen van 4.400 en 4.800 meter. ’s Nachts overnachten in een tent waarbij de verwachting was dat we de eerste nacht al tegen -10 graden aan zouden lopen. ‘Daar gaan we weer’ dachten we, met de recente ervaring van de zoutvlakten in Bolivia nog vers in ons geheugen. Het feit dat we ingedeeld waren bij 3 leuke Amerikaanse dames, zoals ons werd beloofd, maakte veel goed.

Na onze briefing nog even een lekkere sandwich gegeten in een lokale tent en verder de dag doorgebracht met treffen van de laatste voorbereidingen en het verder verkennen van Cusco. Deze sandwich zal voor de komende dagen nog een centrale rol blijken te spelen in onze dagbesteding.

Zo halverwege de middag begon Sander al trekjes te vertonen van ‘ontwijkend gedrag’. ’s Middags opeens even het bedje in, wat minder praatjes krijgen en richting avond toch wat verschijnselen van koorts. Waar wij in eerste instantie dachten aan ‘vrees voor het leveren van een grote inspanning’, bleek toch even later wel dat er meer aan de hand was. Sander kon echt niet mee. Na wat rijp crisisbereid maar besloten dat Frank en ik gezamenlijk zouden gaan lopen. Sander zou achterblijven en zou zich de laatste dag bij ons voegen om naar Machu Picchu te gaan.
’s Nachts voelde ik zelf toch ook wel wat rommelen. Toch een beetje spanning voor de trek was mijn inschatting. ’s Ochtends gewoon opgestaan, maar het maagje bleef toch rommelen. 45 Minuten na opstaan had ik al 4 keer de gang naar het toilet gemaakt…. ‘Hmmm, wat gaan we nu beleven’!! Toen de gids ons rond 6.15 kwam ophalen waren daar al weer 2 keer bijgekomen. Na wat inwendig gevloek en getier van mijn kant heb ik op het laatste moment ook af moeten haken. Achteraf bleek dit wel verstandig, want het stopte voor mij niet met dit ene uurtje overlast. Nee, een vermoedelijke voedselvergiftiging (wat kan het anders geweest zijn??) had zich van mijn lichaam meester gemaakt en koos, geheel willekeurig, wanneer en via welke weg het het lichaam wilde verlaten. Binnen een tijdsbestek van een uurtje of 3 voelde ik me echt als een uitgewrongen vaatdoek. Wat volgde was een periode van 24 uur slapen, af en toe wat drinken en herstellen. Aangezien ik de laatste jaren tijdens het reizen elke keer wel een keertje ziek ben geweest, was deze situatie toch echt weer een ‘feest der herkenning’.

Tot zo ver dus al mijn ervaringen over de fantastische Incatrail, die heb ik dus jammer genoeg niet. Echt balen, maar wel genoeg reden om met mezelf de afspraak te maken om hiervoor een keer terug te komen!!

De derde dag in Cusco stond in het teken van het ontdekken van dit stadje. Als hart van het Incarijk is hier op zich wel heel veel te zien, maar mijn god wat is dit een toeristisch oord. Daardoor verliest het, dit is persoonlijk, wel iets van zijn charme. Overal wordt je naar binnen getrokken om toch maar te komen eten of iets te kopen. Op elke hoek wordt je wel een massage aangeboden, vaak door dames die nog niet eens oud genoeg zijn voor het behalen van hun veterdiploma. Dat het er allemaal bij hoort prima, maar nou niet bepaald mijn ding.

Na het missen van de trek (uiteindelijk zijn we alle 3 niet meegegaan) besloten we dat het wel tijd was om toch wat van de Incacultuur op te gaan snuiven. Tenslotte zouden we nog wel de mogelijkheid hebben om met de groep de 5e dag Machu Picchu te bezoeken. Daarvoor moesten we wel zorgen om op het afgesproken tijdstip in ons vooraf geboekte hostel in Aguas Calientes, aan de voet van Machu Picchu, te zijn. Op de weg daar naar toe ligt Ollantaytambo. In Ollantaytambo ligt een indrukwekkende Incafort die, volgens zeggen, de weg richting Machu Picchu moest bewaken. Na een rustige reisochtend bereikten de we onze bestemming voor dat moment. Na inchecken gelijk maar eens een bezoek gebracht aan de vesting. Deze bleek prachtig tegen een bergwand opgebouwd met de, zo karakteristiek voor de Inca’s, bijbehorende terrassen. Van onze bijgeboekte gids kregen we een uitstekende uitleg over alle details en kenmerken van dit Incabolwerk. Die gasten waren helemaal zo gek nog niet, maar hadden absoluut tijd teveel.… Dat gesjouw met al die stenen en het zoeken naar de juiste stand van de zon …. Pfff, wat een opgave!!

Na de volgende morgen nog een korte wandeling in de buurt van Ollantaytambo gemaakt te hebben vertrokken we ’s middags per trein naar Aguas Calientes. Er zijn niet zoveel mogelijkheden om deze plaats te bereiken, het ligt echt in de middle of nowhere, maar de trein is wel verruit het populairst. De meeste mensen nemen dan ook de trein. Vooraf verheugden we ons erg op dit 1,5 durende ritje. Het zou voor fanatieke treinreizigers als wij zijn tenslotte onze enige treinreis zijn gedurende de hele trip zijn (ik laat de reizen van en naar Schiphol voor het gemak maar even buiten beschouwing, deze tripjes tellen niet echt mee). De omgeving moest echt indrukwekkend zijn. Alleen ons treinstel zat echt tjokvol met Japanners die werkelijk waar van elke scheet nog een foto moesten maken, wat weer voor de nodige hilarische taferelen zorgde. Ook het ongelooflijke duffe muziekje gedurende de gehele weg droeg niet echt bij aan de ultieme treinreisbeleving. Maar de rit dwars door de natuur was werkelijk waar prachtig. In dat opzicht hadden de reisgidsen ons niet teleurgesteld.

Aangekomen in Aguas Calientes troffen we vrijwel direct onze gids. We zouden de volgende dag al om 6 uur richting Machu Picchu vertrekken. Dit tijdstip biedt een aantal voordelen. Je kunt Machu Picchu zien bij zonsopgang en de gehele trekpleister is nog overwoekerd met toeristen. Volgens zeggen bezoeken gemiddeld zo’n 3000 mensen per dag Machu Picchu.

Vrijdag…. Eindelijk de dag van bezoek van Machu Picchu!! De optie om vroeg te vertrekken hadden meer mensen bedacht. Er stonden dus al lange rijen bij de pendelbussen. Daar troffen voor het eerst ook onze complete groep. De 3 aan ons beloofde leuke Amerikaanse dames bleken 3 vriendinnen van midden 40 die voor ongeveer een week een tripje naar Midden Amerika inclusief trail hadden geboekt. Na het aanschouwen van het stel overheerste alleen maar het gevoel van het missen van de trail an sich.
Na wat geduld eindelijk aangekomen bij Machu Picchu. Deze heilige Incastad is in alle opzichten de moeite waard om te bezoeken. Een uniek bouwwerk midden tussen de hoge bergen van de Andes. Hoewel het nu slechts een ruïne is en het de Inca’s maar voor een deel gelukt is één en ander af te bouwen, viel mij de grootsheid van project meteen op. Vooral bij zonsopgang een spectaculair beeld. Na hier een uurtje of 5 rondgedwaald te hebben was het tijd voor de terugreis. We wilden tenslotte de zelfde avond nog in Cusco staan. Hier zou onze oorspronkelijk tour uiteindelijk eindigen.

Nadat we het eerste deel met de trein hadden afgelegd, was een taxiritje ons deel. In ons geval een minibus die, geheel volgens Zuid Amerikaans gebruik (alhoewel, ik ben het in meer landen tegengekomen) uiteraard eerst vol geluld moet worden. Dit betekent dat, zodra er een trein het station binnen rolt, er gevochten wordt om het verkrijgen klanten. Hard schreeuwen en vooral zoveel mogelijk mensen aanklampen. Chaotisch, maar echt een prachtig tafereel. Toen onze chauffeur niet het gewenste resultaat behaalde werd een tussensprint ingezet naar een volgende oppik punt. Liefhebbers van het programma Top Gear weten dat ‘de Stig’ de meest exclusieve automobielen tot het uiterste pushed om de snelste tijd te realiseren. Het enige wat onze chauffeur niet had was een witte overall, witte integraalhelm en een snelle auto. Verder deed hij aardig zijn best om te solliciteren naar een plekje in het nieuwe seizoen van Top Gear. Wild toeteren, inhalen waar het eigenlijk niet kon, afsnijden…. Geen optie werd onbenut gelaten. Uiteindelijk zonder resultaat. Dezelfde mensen welke deze taxirit begonnen, bereikten uiteindelijk veilig de finish.

Na een goede nachtrust de volgende dag de bus naar Arequipa, in het zuiden van Peru. Dit zal één van de meest memorabele busritten in mijn reiscarrière ooit worden. Het begon al met het feit we niet de uitgebreide stoelen hadden gekregen welke ons waren toegezegd en waar we voor betaald hadden, maar de reguliere stoelen. Na wat stevig onderhandelen was het ons toch gelukt er wat meer uit te slepen.
De busreis zelf deed denken aan één lange foute verkoopreis. Vlak na vertrek begon er eerste een kerel een verkooppraatje te houden voor één of ander kant en klare ontbijtmaaltijd. Na natuurlijk eerst alle hel en verdoemenis uitgesproken te hebben wat je als mens allemaal zou kunnen overkomen, zou dit het product moeten zijn die je voor alle rampspoed zou moeten behoeden. Nadat alle deals gesloten waren, kwam er natuurlijk ook nog een ander product voor, zover dat nog mogelijk was, weer een ergere kwaal voorbij. Ook dit vond gretig aftrek. Tussendoor werden er een aantal tussenstops aangedaan waarbij er dan verkoopstertjes de bus in kwamen om hun prullaria/etenswaren te verkopen. Chocola, frisdrank, petten, alles kwam voorbij. Voor ons entertainment genoeg. Zo tegen lunchtijd kwam wel het hoogtepunt. Moeder en dochter kwamen dus bus binnen. Moeders had het duidelijk zwaar, want de mand welke in lakens was gewikkeld en welke ze op haar rug mee moest torsen was duidelijk zwaar. Bij binnenkomst was gelijk duidelijk wat de taakverdeling was. Dochterlief was verantwoordelijk voor de verkoop en moeders moest de lunchpakketjes samenstellen. Voor ons nog steeds niet duidelijk wat er nou precies verkocht zou gaand worden. Op een gegeven moment werd de mand voor mijn neus tussen twee stoelen geplaatst. De dekens werden los geknoopt en daar lag klaar, al dampend en op smaak gebracht, een half varken!! Dochterlief rende de bus op en neer om de bestellingen op te nemen en moeders was driftig bezig deze klaar te maken. Er werd door haar driftig gesneden en gehakt waarbij de spetters letterlijk door de lucht vlogen. Haar hele ziel en zaligheid werd aangewend om deze fantastische maal klaar te maken. Alles werd in kleine porties verpakt (inclusief bot en pezen), voorzien van een gepofte aardappel of een stuk kaas en verkocht. Op een gegeven moment zat zeker 80 % van de bus dit spul te knagen. Ik weet niet of deze manier van verkoop helemaal ‘Rob Geus-proof’ was, maar vermakelijk was het zeker!!

Arequipa bleek een heerlijke stad om doorheen te lopen en dwalen. Alle hoogtepunten lagen lekker dicht bij elkaar, het bleek niet te toeristisch en redelijk veilig. Na een dag uitgebreid de tijd te hebben genomen om de stad te verkennen zijn we verder doorgetrokken naar Chivay. In dit dorpje bevinden zich natuurlijke warmwaterbronnen en ligt aan het begin van Cruz de Condor, de vallei van de Condor. Na aankomst in ons hotelletje gelijk de zwembroek gepakt en naar warmwaterbronnen gegaan. Midden in de natuur een aantal baden gevoed met warm bronwater rechtstreeks vanuit de berg. Heerlijke weldaad voor het lichaam. Na een paar minuten spartelen troffen we opeens een oude bekende. Irina (door mij eerder per abuis Elena genoemd) bleek hier ook te zijn. Grappig dat je elkaar zo naar 2 weken weer tegen het lijf loopt. Het contact was weer als vanouds en gelijk weer gezellig.

Voor de volgende twee dagen hadden we een tour geboekt in de Vallei van de Condor. Omdat we helaas bij de eerdere tour hebben moeten afhaken, vonden we het nu wel tijd ons van onze sportieve kant te laten zien. Er stond ons twee dagen te wachten van intensief wandelen, overbruggen van 1.400 hoogte meters en vroeg opstaan. Dit alles bleek totaal geen opgave. De wandeling was werkelijk waar prachtig. Een als klap op de vuurpijl overnachten in een oase midden tussen de bergen en langs een rivier. Een geweldige ervaring.
De tweede dag moesten we al om 5.00 uur ’s ochtends uit de veren. Ons stond een klim te wachten van 7 km waar in één keer 1.200 meter omhoog geklauterd moest worden. Wat volgde was een 2,5 uur durende strijd tegen spierpijn, uitdroging en hongerklop. Uiteraard hebben we dit met goed gevolg volbracht.

Inmiddels zijn we aangekomen in Lima, de hoofdstad van Peru. Dit zal het laatste weekend zijn met zijn drieën. Morgen vertrekken Sander en ik naar Cuba. Frank moet helaas al weer naar huis. Hopelijk lukt het me jullie ook op de hoogte te houden van mijn escapades daar. Ik weet alleen niet of ene meneer Fidel Castro het land toestaat een internetverbindinkje met de buitenwereld aan te leggen.

Tot de volgende keer maar weer.

Groeten Jeroen